Obraz Bożego Miłosierdzia
Podaję ludziom naczynie – powiedział Jezus do Siostry Faustyny – z którym mają przychodzić po łaski do źródła miłosierdzia. Tym naczyniem jest ten obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie (Dz. 327).
Płocki klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia jest miejscem pierwszego objawienia Jezusa Miłosiernego św. Siostrze Faustynie Kowalskiej, podczas którego otrzymała polecenie namalowania obrazu według doznanej wizji. Wydarzenie to miało miejsce 22 lutego 1931 roku. Pan Jezus zwrócił się do niej w słowach:
Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie (Dz. 47). Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały (Dz. 48).
Na obrazie charakterystyczne są dwa duże promienie oraz gest błogosławieństwa. Tym promieniom Jezus nadał nazwę promieni miłosierdzia. Jeden z nich – czerwony, oznacza krew, a drugi – blady – wodę, które wypłynęły z Serca Jezusa przebitego włócznią na krzyżu. Słowa w podpisie obrazu stanowią wezwanie do całkowitego zaufania dobroci Boga.
Obraz jest narzędziem służącym Jezusowi do rozdawania łask i naczyniem, którym ludzie czerpią te łaski ze źródła Miłosierdzia. Jest również znakiem, który przypomina wezwanie do praktyki miłosierdzia poprzez czyn, słowo i modlitwę.
Dla tego obrazu Jezus domaga się czci publicznej w kościołach całego świata, zwłaszcza w dni Święta Miłosierdzia. Cześć obrazu polega na postawie zaufania Bożemu miłosierdziu oraz czynnej miłości wobec braci.
Kilka słów o historii obrazu
Pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego, według wizji jaką miała Siostra Faustyna w Płockim klasztorze, został namalowany
w Wilnie. Ks. Michał Sopoćko – spowiednik siostry Faustyny – zwrócił się z prośbą o wykonanie tej pracy do artysty malarza pana Eugeniusza Kazimirowskiego. Siostra Faustyna osobiście udzielała wskazówek malarzowi w czasie jego pracy nad nieznanym dotąd wizerunkiem Jezusa. Malowanie obrazu trwało kilka miesięcy. Dzieło zostało ukończone w czerwcu 1934 r. a obraz trafił do klasztornego korytarza Sióstr Bernardynek przy kościele Św. Michała w Wilnie, gdzie ksiądz Sopoćko był rektorem. W czasie uroczystości na zakończenie Roku Jubileuszowego Odkupienia Świata w 1935 r. obraz Miłosierdzia Bożego został przeniesiony do Ostrej Bramy i umieszczony w oknie w taki sposób, że z daleka był dobrze widoczny. Pozostawał tam od 26 do 28 kwietnia tegoż roku.
4 kwietnia 1937 r. wizerunek Jezusa Miłosiernego, za pozwoleniem Ks. Arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, został poświęcony i zawieszony w kościele św. Michała w Wilnie. W 1944 r. – również za jego sprawą – powołano komisję rzeczoznawców od oceny obrazów, która orzekła, że obraz Miłosierdzia Bożego, pędzla E. Kazimierowskiego wykonany jest artystycznie i stanowi cenny dorobek w religijnej sztuce współczesnej. Obecnie obraz odbiera cześć publiczną w kościele Trójcy Świętej – Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Wilnie.
Obrazem Bożego Miłosierdzia, który zasłynął łaskami jest wizerunek namalowany przez krakowskiego artystę malarza pana Adolfa Hyłę. Zwrócił się on do przełożonej domu w Krakowie z propozycją wykonania jakiegoś obrazu do kaplicy klasztornej. Pan Hyła chciał ofiarować obraz jako wotum wdzięczności za ocalenie z wypadków wojennych. Przełożoną domu była wówczas Matka Irena Krzyżanowska. Poprosiła ona o wykonanie wizerunku Jezusa Miłosiernego według wskazań siostry Faustyny. Artysta otrzymał opis obrazu z jej Dzienniczka oraz małą odbitkę obrazu E. Kazimierowskiego. Dzieło zostało ukończone jesienią 1943 r.
Obraz do chwili obecnej znajduje się w kaplicy sióstr Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach. W 1997 r. modlił się przed nim papież Jan Paweł II, który przybył tam z wizytą apostolską do współsióstr św. Faustyny.
